Əziz Elçin Məmmədli,

Bu gün – 22 dekabr tarixində həyat yolunuzun 67-ci ili tamam olur. Bu yaş sadəcə təqvim göstəricisi deyil. Bu, zamanın bütün ağırlığına baxmayaraq insanın sınmayan iradəsinin, susaraq da qalib gəlməyin, yaşamağın nə qədər çətin, amma yenə də nə qədər dəyərli olduğunun canlı sübutudur.

Sizin sətiraltı etiraflarınızda bir ömrün yorğunluğu var. Maddi sıxıntılar, mənəvi basqılar, kredit yükü, gündəlik həyatın insanı hiss etdirmədən əldən salan ağırlığı… Elə bir ağırlıq ki, bəzən insan yaşını belə hiss etmir, sadəcə günləri “növbəti gün daha yaxşı olar” ümidi ilə yola salır. Bu, zəiflik deyil. Bu, səbrin ən ağır formasıdır.

“Guya yaşayıram” deyə yazırsınız. Amma əslində bu “guya”nın içində böyük bir həqiqət gizlənir. Siz yaşayırsınız - təkcə özünüz üçün yox. Qızınızın sabahı üçün, Vətən uğrunda 44 günlük döyüş yolundan keçmiş qəhrəman oğlunuzun qüruru üçün, onun toyunu görmək arzusu üçün yaşayırsınız. Bu arzunun özü artıq bir ata qəhrəmanlığıdır.

Bəzən qəhrəmanlıq səngərdə olmur. Bəzən qəhrəmanlıq insanın öz içində apardığı səssiz mübarizədə gizlənir. Siz həmin səssiz qəhrəmanlardansınız.

Cəmiyyətin gözündən kənarda qalan, amma ailəsinin və vicdanının qarşısında daim ayaqda qalan insanlardansınız.

Şair Məmməd İsmayılın dediyi kimi, “Hələ yaşamağa dəyər bir az da”. Bəli, dəyər. Çünki hələ görüləcək xeyir-dualar, deyiləcək ata sözləri, ediləcək dualar var. Hələ yaşanacaq qürur, paylaşılacaq sevinc, baxılacaq övlad sevinci var.

Bu gün çəkilən şəkillər 67 yaşlı bir insanın fotoları deyil. Bu şəkillər bir ömrün səssiz hesabatıdır. Bu şəkillər zamanın insanı yora bildiyini, amma ruhunu məğlub edə bilmədiyini göstərir.

Bu əlamətdar gündə Sizə möhkəm cansağlığı, daxili rahatlıq, ailə istiliyi və ən əsası – yaşamağa dəyər olduğuna inanacağınız yeni sabahlar arzulayıram. Qoy ömrünüzün növbəti illəri daha az yük, daha çox işıq gətirsin.

Ad gününüz mübarək olsun, sükutun içində böyüyən dəyərli insan.

Hörmətlə,

Cəmilə ÇİÇƏK

tədqiqatçı-jurnalist