Onunla tanış olduğum anı, günü ömrüm boyu unuda bilmərəm. İlk görüşdə uzun müddət bir-birimizin gözlərinə baxıb heykələ dönmüşdük. Qəribə idi. Aralı dayanmışdıq. Sanki bir-birimizə yaxınlaşmağa qorxur, cəsarət etmirdik. Elə bil, aramızda qalın şüşə divar vardı. Bu, həya divarı, namus divarı idi. İlk məhəbbət hərənin könlünə bir cür gəlir.

Mən özümü yaxşı tanıyıram. Sağlamam, açılmış bənövşə, saralmış heyva, qızarmış gülöyşə nar kimi dərilməyə hazıram. Dərilməyimsə bağbandan asılıdır. Bağban özü də bu meyvələrə layiq birisi olmalıdır. O zaman məhəbbət qarşılıqlı, yüzə-yüz olar. Bəzən deyirlər, qızların daha öncə sevməyə ixtiyarı yoxdur. Bəlkə də düz deyirlər. Qızlar özləri başdan-dırnağacan sevgidirlər. Sevgi olan halda hayqırıb kiməsə sevirəm demək əbəsdir. Qızlar sevilməli, özlərini sevdirməyi bacarmalıdırlar. Yetişmiş meyvəyə bağban əl uzatmasa, nə mənası... Mənə də Kamal adlı bir bağban əl uzadıb, dərmək inadında idi. O əsl sevgi adamına bənzəyirdi. Hər dəfə görüşəndə məndən çox o, qızarır, həyadan yanaqları pörtürdü. Mən də ilk baxışdan bəyəndiyimdən o gedən cığırla gedir, irəliləyirdim. Bircə gün onu görməyəndə min dəfə ölüb-dirilirdim. Hiss edirdim ki, o da mənimlə eyni durumdadır. Bunu mənə ürəyim deyirdi.

Tanışlıq dərinləşir, bir-birimiz haqqında bilmədiklərimiz get-gedə üzə çıxırdı. Sanki hər ikiimiz bir-birimizi qul bazarından almışdıq.

Sonralar Kamala qarşı canımda qəribə bir soyuqluq tüğyan etməyə başladı. Susdum. Ona, sadəcə, baxmaqla kifayətlənməli oldum. Lakin Kamalla görüşlərimiz uzanır, məndə yaranan soyuqluğa baxmayaraq, yenə  qəribə bir hiss bizi bir-birimizə bağlayırdı.

Bir gün yenə görüşdük. Kamal mənimlə ailə qurmaq istədiyini söylədi və fikrimi öyrənməyə çalışdı. Düşünürdüm. Beynimdə tuğyan edən fikirlər, keçirdiyim hisslər toqquşub, bir-biri ilə vuruşur, sanki məni ikiləşdirdilər. Özüm özümə mat qalmışdım. Oğlanı bütün varlığımla sevdiyim halda məndə bu ikinci hiss nədən yarandı? Nələr düşündüyümü Kamalın açıq-aşgar üzümə oxuması da bir tərəfdən məni qorxudur, varlığımı lərzəyə salırdı. Ürəyim parçalanırdı. Bu qədər dərin məhəbbətlə sevdyim bir adama qarşı canımda soyuqluq yaranmasının səbəbini əsla anlaya bilmirdim. Özümdən asılı olmayaraq görüşə gedirdim. Amma onunla kəlmə kəsməyə nə məqamım, nə də gücüm qalırdı. Ovsunlanmış ilan kimi torbadan çıxmırdım. Sanki kimsəsiz bir dərədəyəm. Əjdahalar, nəhəng ilanlar boğazlarını uzadıb məni udmaq istəyirlər. Sevdiyimə, sevgilimə qarşı biganəlik canımı alırdı. Keçirdiyim əvvəlki günlərə nisbətən get-gedə daha çox titrəyir, üşüyürdüm. Onun baxışları məni didib-parçalayırdı. Gün ərzində nə eləmişəm, lent yazısı kimi hamısını üzümə söylənilirdi. Kamalın belə olması məndə ona qarşı şübhələr oyadırdı.

Düşdüyüm vəziyyətə görə özümə nifrət eləməyə başladım. Narahat olurdum, yoxsa xəstəliyə tutuldum? Axırda ruhi xəstə olmasam yaxşıdır. Əvvəllər özünə çəkən qüvvə indi məni geri itələyirdi. Qəti qərara gəldim ki, daha Kamalla görüşməyim. Bəhanələr gətirərək evdən çıxmırdım. Yuxum da gəlmirdi. Bəzən gözümə yuxu gedəndə taqətsiz halda uzanırdım. Sanki isti bir yorğana bürünmüşdüm. İlıq nəfəs alnımda, sifətimdə, sinəmdə, bütün bədənimdə gəzir, varlığımı, vicudumu ram eləyirdi. Ayılanda kimsənin olmadığını görüb rahatlanırdım. Görəsən, belə hal bütün sevənlərdə baş verirmi? Yoxsa belə sevgi axırıma çıxmaq üçünmü mənə rast gəlib?!

Birdən-birə bu cür soyuyub, buza dönməyim Kamala da ağır gəlirdi. Yazıq mənə evlənməyi təklif elədi. Deməli, o, qərarında qətidi. Ölçüb-biçib, götür – qoy edib ki, mənə bu təklifi edirdi. Kamal mənim hərəkətlərimdən bezmir, əksinə etdiyi telefon zəngləri ara vermirdi. Bu zənglər onu sakitləşdirmir, əksinə, hirsləndirir, coşdururdu. Ürəyi soyumayanda düz qapıya qədər gəlib çağırır, qapını döyür, bir nəticə hasil eləmədikdə yetim uşaqlar kimi qapının yanındakı pilləkəndə otururdu. Mən də səsiz-səmirsiz qapının gözlüyündən ona baxırdım. Bircə onu bilirdim ki, ikimizdən birimizin xəstəliyə tutulma qorxumuz var. Bu sirr ikimizi də öldürəcəkdi.

Çox yaxın, sirrimi aça biləcəyim bir rəfiqəm vardı. Zəng edərək onu yanıma çağırdım. Ürəyimi süfrə kimi açıb, qabağına sərdim. Hər şeydən xəbərdar etdiyim Rima başıma gələnləri öyrənəndə narahatlıq keçirərək yerindən dik atıldı:

– Ay qız, canından bezmisən, nədi?! Bu gedişlə axır dəlixanalıq olarsan! Oğlandı, xoşun gəlmir, bir dəfə “əlvida” de, varsın getsin.

– Yox, Rima, axı, deyə bilmirəm. O mənim varlığımı əlimdən alıb. Onu unutmaq mənim üçün çətin, onunla olmaq isə ölümdən betərdi.

–     İndi özün nə deyirsən? Nə məsləhət edirsən? – deyə, Rima qaşlarını çatdı.

– Bəxtəvərin qızı, çarə tapsaydım, əlac bilsəydim, səni niyə çağırırdım?! Düşün, kömək elə, gör məni bu labirintlərdən necə çıxara bilirsən.

Rima vəziyyətin ciddi olduğunu anladı. Birlikdə çay içdik. Ordan-burdan danışdıq. Xeyli vaxt keçirdik. Birdən Rima əsas məsələnin üstə qayıdaraq dedi:

–        Mənə elə gəlir, yalnız bircə çıxış yolumuz var, gəl səninlə birlikdə baxıcıya gedək.

– Elə bircə baxıcımız çatışmırdı! Mən öz ürəyimlə, beynimlə bacarmıram. Baxıcı hardan bunun səbəbini biləcək! Yox, mən buna razı deyiləm. Baxıcıya-maxıcıya da inanmıram! Onların hamısı yalançı və fırıldaqçılardı. Məqsədləri isə yalnız asan yolla, əziyyət çəkmədən pul qazanmaqdır.

Rima and içdi, ağı yaladı:

– Ay qız,  mən dediyim baxıcı onlardan deyil. Yanına gedənlər  and-aman eləyirlər ki, tayı-bərabəri yoxdur. Hər bir şeyi tam dəqiqliyinə qədər bilir, açıqlayır. Bircə dəfə üzünə baxan kimi hər kəsin həyatında baş verənlərin hamısını bütün xırdalıqlarına qədər bircə-bircə deyir. Puldan qorxursansa, ölməmişəm, pulu mənim boynuma. Özüm həll edərəm.

Axır ki, Rima məni qaynar qazana salıb bişirdi. İnandırdı. Mən də razı oldum.

Bir neçə gün keçdi. Kamalın ardı-arası kəsilməyən zəngləri artıq seyrəlmişdi. Görünür, artıq bezmiş, ümidləri qırılmışdı.

Vədələşdiyimiz vaxda Rima gəlib çıxdı. Əsə-əsə, qorxu içində onun yanına düşüb, evdən çıxdım.

–       Rima, sən ünvanı bilirsənmi? Biz hara gedəcəyik? – dedim.

–       Narahat olma. Cibimdədir. Avtobusla bir saatlıq yoldur.

Rima nə əmr edirdisə, dinməz-söyləməz tabe olub, arxasınca gedirdim. Küçələrdə nə nömrə, nə küçənin adı vardı.

Rima ağzını büzüb:

–       Bu küçələrə fikir verən yoxdur. Buraları ancaq burada yaşayanlar bilirlər.

Uzun axtarışdan sonra ünvanı tapa bilmədik. Gördük bir qoca qarı əlində iki torba gedir. Rima onun qarşısını kəsib:

–        Can nənə, sən çoxdan buralarda yaşayansan? – deyə soruşdu.

–        A qızım, gəlin gələndən buralıyam.

–        Bizə belə bir ünvan lazımdır.

–        Belə ünvan yoxdur. Siz bircə onu deyin, kimi axtarırsınız?

–        Nənə, buralarda baxıcı olmalıdır.

–       Rəhmətliyin qızı, bayaqdan niyə burcudursan?! “Mıs-mıs” deyincə “Mustafa” de dayna. Hə, indi bildim, mənim qonşumdu, gedək göstərim.

Qarı tünd yaşıl rənglə boyadılmış qapının böyründə dayandı:

– Budur baxıcı burada yaşayır. Girin içəri, baxtınıza baxdırın, qoy açılsın.

Rima bir az da irəli gedib qapının zəngini basdı. Qapı açılanda yaşıl çarşablı, orta yaşlı bir qadın göründü.

Rima:

–        Bizə baxıcı lazımdır, – dedi.

–        Buyurun içəri keçin, – qadın bizi qabağa buraxdı.

Dar dəhlizdən sonra bir iki alaqaranlıq otaq keçib işıqlı bir mənzilə gəldik. Çarşablı qadın bizə oturmaq üçün yer göstərdi.

– Bir az gözləyin, çağırım gəlsin. Ətraf xalçalarla bəzədilmişdi. Pəncərənin yaxınlığında çox da hündür olmayan bir miz vardı. Sakitlik höküm sürdüyü  zaman, boylu-buxunlu bir adam içəri daxil oldu, mən ona fikir vermədim, çünki hələ  ətrafı seyr edirdim. Otağı gəzən gözlərim birdən baxıcını gördü. Bu, mənim neçə vaxtdan bəri rahatlığıma qənim kəsilmiş Kamalım idi. Onu görən kimi özümü itirib, bayıldım. Heç nədən xəbərim olmadı. Bir də handan-hana gözlərimi açıb özümə gələndə, Rimanın üzümə su çilədiyini, Kamalınsa narahat halda başımın üstə dayandığını gördüm.Var gücümü toplayıb Rimaya dedim:

–        Gedək burdan!

Rima məni sakitləşdirməyə çalışdı:

–        Ay qız, sənə nə oldu?

–        Səbəbini sora deyərəm, – dedim.

 Kamal söhbətə qarışıb:

–       Samirə, sən niyə belə edirsən? Görüşə gəlmir, telefona cavab vermirsən. Nə oldu sənə birdən-birə?

–       Kamal, baxıcı sən yox, mənəmmiş. Birdən-birə səndən qorxub, çəkinməyim nahaq deyilmiş. Yadındamı mənə evlilik təklif elədin? Mən donub qaldım. İndi deyirəm ki, səninlə mənim quracağım ailə uzun çəkməz. Sən baxıcısan, hər şey sənə əyan olur. Demək, səninlə ailə qursam, hər günüm, hər saatım, hər saniyəm sənin baxışların altında olacaq. Bu cür necə yaşaya bilərəm mən?! İnsanlar hansı gün öləcəklərini bilmədən yaşayırlar. Səninlə birgə yaşasam, hətta mən öləcəyim günü də biləcəyəm. Sənin bu qeyri-adi istedadın bizi bir-birimizdən həmişəlik ayırdı. Sən əsil baxıcısan. Burada yollarımız ayrılır. Arzu edirəm ki, həyatını, taleyini səninlə bağlamağa cəsarət edə biləcək həyat yoldaşını tezliklə tapa biləsən. Məni bağışla. Mənim buna cəsarətim çatmır. Qorxuram. Ömür boyu vahimə, səksəkə içində yaşamaqdan çox qorxuram. Dözə bilmərəm. Xudahafiz...

Cəmilə ÇİÇƏK

Prezident təqaüdçüsü,

f.ü.f.d., AYB və AJB-nin üzvü /Zekainfo.az